<<< powróć do spisu treści

Antoni Matuszkiewicz

*

Schylony by podnieść

z posadzki ziemi

grudkę ten swój świat

*

Idą drogą między zielenią żyta i cmentarzem

w pełni słońca on mocno obejmuje ją w pół

wapienny mur muskając tylko drugą dłonią

*

Piątka spłoszonych czapli

śnieżny gwiazdozbiór dnia

wybucha z niewidzialnego

rozpędza prosto w Słońce

ciągnąc jak węgiel czarne

szczudła wyprężonych nóg

gdy trzeba było wrócić

*

Złudzenie prawie pewność

ktoś przyszedł stoi w sieni

w bramie albo na schodach

nie znany ktoś zapomniany

mistrz przyjaciel kochanka

doczesna miłość i wieczna

ktoś od początku wewnątrz

*

Ostry czerwony świt

Wszystkich Świętych

sprawdzam czy znów

kominek się rozpali

wyjmuję zimną dłoń

w popiele całą białą

*

Czarny mak biała pszenica miód

niewidzialna złota tajemnica

na świeży obrus na grób

*

Wierzby srebrne jeszcze

olchy już kwitną liliowo

tylko świerkowy monolit

wieczność nieprzenikniona

pozwala płytkiej wodzie

wciąż z drżeniem się czcić

*

Ucichły już Genezis i Exodus

płonie paschał rusza procesja

ze światłem każdy się trzyma

swojej świecy topnieje szybko

i jeszcze parzy zmarzłe palce

*

Słowa Valery muzyka Debussy

lecz już cichną obydwaj jestem

w ogrodzie umieścił mnie Bóg

*

Wyjdę nie zamknę

radia niechaj trwa

harmonia Schubert

w pozornej pustce

może z łaski może

dla jakiejś nagrody

coś nas tam doleci

z tego życia tutaj

Antoni Matuszkiewicz

powrót do góry

<<< powróć do spisu treści